U Kamenoj kući na Tvrđavi Kastel 05. februara otvorena je izložba INSTALIRANJE SPOKOJA akademskog slikara Radoslava Tadića.
Spokojniji period života mi je nametnuo potrebu da mi novi radovi budu vedriji u zračenju i značenju od onih iz prethodnog opusa. Radovima koji su uspostavljeni na ovoj izložbi želio sam da posmatraču nametnem ambijent ideje i dodatno ga uvučem, odnosno instaliram u sam rad – kazao je Tadić.
Instaliranje je, kako kaže, termin koji je sveprisutan u našoj svakodnevici, u eri računara i pametnih telefona kojima dajemo sve više na značaju.
-Svjedoci smo pretjerivanja u konzumaciji ovakvog načina prikupljanja informacija ili traženja zabave. Istrajavanje pogoršava uznemirenu i haotičnu svakodnevicu, u kojoj nam osjećaj spokojstva izmiče – dodao je Tadić.
Posmatrajući slikarski opus Radoslava Tadića možemo da pratimo pojavu i razvoj ideja apstraktnog slikarstva, odnosno apstraktnog ekspresionizma od Drugog svjetskog rata do danas, sublimiranih u radu jednog umjetnika. Hronološko sagledavanje Tadićevog rada otkriva elemente koji podržavaju ovu pretpostavku, jer se umjetnik, svjesno ili nesvjesno, na svom razvojnom putu bavi istom ili sličnom problematikom slike kojom su se bavili njegovi prethodnici i uzori.
Tadićev slikarski opus zasniva se na gestualnom slikarstvu, koje je polazna tačka apstraktnog ekspresionizma i pojave pionira ovakvog načina slikanja – DŽeksona Poloka. Nov način pristupa samom činu slikanja kao sastavnom procesu nastanka umjetničkog djela otvorio je potpuno novu sferu posmatranja i doživljavanja slike, te uticao na rad mnogih američkih i evropskih umjetnika koji su imali podršku uglednih kustosa i teoretičara umjetnosti poput Klementa Grinberga i Harolda Rozenberga. Slikanje zasnovano na različitim vrstama spontanosti i jedinstvenosti umjetničkog izraza bilo je preokupacija pojedinih umjetnika, a to je istovremeno i tema kojom se Tadić bavio u svojim ranim radovima, naročito inspirisan djelima Vilema de Kuninga i Petra Lubarde. Predstavljanje neposredne okoline doživljavano je kao čin borbe umjetnika sa transformacijom realnosti.
Tadić je veoma rano u sliku tokom slikanja ugrađivao predmete koje je nalazio oko sebe, te je na taj način u svoje radove i fizički počeo da inkorporira ono što posmatra. Ovakvo tretiranje slike tipično je za apstraktne tekovine evropskog slikarstva poslije 1945. godine, odnosno za francuski enformel i italijansku Arte Povera. Rezultat je dinamična sinteza dviju struja apstraktnog slikarstva – američkog slikarstva, koje preuzima primat u savremenom umjetničkom stvaralaštvu, i evropskih tekovina zasnovanih na istim principima raskidanja sa dotadašnjim načinom slikanja. Ovim dvjema strujama zajednički je jak individualni izražaj, koji je prisutan i u ciklusima Radoslava Tadića.
Nastavak Tadićevog slikarskog istraživanja označila je boja kao jedan od glavnih elemenata u konstruisanju apstraktnog slikarstva. S obzirom na to da je Tadićevo slikarstvo u suštini individualističko, hermetično i intimističko, najvažniji element slike predstavlja boja. Na njegovim radovima dominiraju gotovo monohromne površine, ali sa velikim razlikama u valerskim vrijednostima dobijenim različitom debljinom bojenog sloja ili dovođenjem valerske vrijednosti boje do njenog ekstrema u svom spektru.
Usavršavanjem kolorita Tadić prelazi na velika platna i pravi serije slika i crteža na kojima dominiraju raskošni nanosi, često ispitujući maksimalne domene određene boje. Bespogovorno vjerujući svojoj intuiciji i stvaralačkom nagonu, inspirisan modernističkom skulpturom, odlučuje se da izađe u prostor i otvori novu dimenziju u svom radu, praveći serije instalacija od materijala koje i ovaj put pronalazi u svojoj neposrednoj blizini. U novoj fazi stvaranja i komponovanja, slike komuniciraju sa trodimenzionalnim objektima u prostoru, a jezik njihovog opštenja je kolorit.
Naglašen individualizam Tadićeve umjetnosti povezuje ga sa prethodnicima kojima je inspirisan. Stvara gestualno, pri čemu je u središtu procesa oblikovanje ideje koja se razvija na temelju unutrašnjeg instinkta kao glavnog pokretača umjetničkog izraza. Najnoviji ciklusi: Lјubav, Talasi, Šum, Mlijeko, Odmaralište već svojim naslovima unose umirujuću notu koja se osjeti i u prostoru u kome su ovi ciklusi objedinjeni. Cikluse predstavljaju slikarske instalacije, monumentalna platna, u objedinjujućem kolorističkom dijalogu sa skulpturama u prostoru. Zajedno čine harmoničnu cjelinu Instaliranje spokoja, koja nagovještava i autorov novi korak u istraživanju apstraktne slike i slikarske instalacije. Na serijama crteža jasno su vidljivi načini na koje Tadić kombinuje različite tehnike nanošenja boje, kao i rezultati koje postiže.
Sa druge strane, za umjetnika Instaliranje spokoja ima i snažno emocionalno značenje, zbog čega se i okreće vedrijim tonovima, slavi život i stvaranje i unosi jaku intimističku atmosferu. Radoslav Tadić ostaje vjeran svom instinktu, prenosi lična iskustva, osjećanja i stvaralački nagon i vodi posmatrača kroz gotovo filmski režirane kadrove svojih emocija.
